Celem projektu jest określenie poziomu populizmu polskich partii politycznych w latach 2001-2023. Przyjęto założenie, że populizm nie jest zjawiskiem binarnym, lecz stopniowalnym. Badania przeprowadzane będą w oparciu o programy polskich partii politycznych, które uzyskały finansowanie z budżetu państwa, retorykę stosowaną w Sejmie przez partie, a także wpisy parlamentarzystów na Twitterze. Drugim celem projektu jest zbadanie, które z partii postulują zwiększenie udziału demokracji bezpośredniej w procesie podejmowania decyzji.
Populizm to pojęcie eklektyczne, dlatego w pokaźnej literaturze przedmiotu można odnaleźć traktowanie go jako: ideologii o „cienkim rdzeniu”, zbioru idei, dyskursu, stylu komunikowania politycznego, techniki mobilizującej lud przeciwko elitom, lub strategii wyborczej. Wybór statusu ontologicznego populizmu determinuje narzędzia badawcze. Definicja populizmu jaką przyjmuję, obejmuje użycie języka, w którym odszukiwane będą: pozytywne odwołania do ludu, negatywne nastawienie do elit, wskazywanie wroga.
Główne hipotezy badawcze zakładają, że poziom populizmu polskich partii politycznych prezentowany w dyskursie parlamentarnym jest większy niż w dokumentach programowych partii, a największy na Twitterze; poziom populizmu systematycznie rośnie z kadencji na kadencję; poziom populizmu w partiach skrajnych jest wyższy niż w centrowych; partie opozycyjne częściej niż rządzące postulują zwiększenie udziału demokracji bezpośredniej w procesie podejmowania decyzji; partie skrajne częściej niż centrowe postulują zwiększenie udziału demokracji bezpośredniej w procesie podejmowania decyzji; populizm parlamentarzystów korzystających z Twittera wzrasta w okresie od ogłoszenia postanowienia o zarządzeniu wyborów i spada po przeprowadzeniu elekcji; największy poziom populizmu wśród polityków korzystających z Twittera, występuje u osób, które uzyskały mandat z małym marginesem zwycięstwa.
Kluczowym do weryfikacji postawionych hipotez, są analizy statystyczne przeprowadzone na trzech dużych korpusach tekstów. Ze względu na fakt, iż w każdym z analizowanych źródeł nadawca operuje językiem inaczej, a także na fakt, iż budując jeden korpus byłaby w nim nadreprezentacja jednego ze źródeł (stenogramów), zdecydowano się na stworzenie trzech, niezależnych od siebie korpusów tekstowych: dla programów partii politycznych, dla stenogramów z posiedzeń Sejmu RP i dla wpisów parlamentarzystów na Twitterze. Na tak przygotowanym korpusie, zastosowanych będzie kilka metod statystycznych (konkordancja, listy frekwencyjne, kolokacje). Do analizy jakościowej zostanie wykorzystany program MAXQDA2022, w którym zostaną stworzone kategorie kodów zgodnych z przygotowaną książką kodową. Następnie z korpusów tekstowych losowo analizowane będą poszczególne dokumenty tekstowe.